“آزادم” و “آزادم”

آزادم و آزادم

دلنوشته ای از محمود منطقیان

دوست دارم
بنشینم سرسنگی تنها
برقله کوه.

فارغ از هیاهوی شهر
و سیاست و ماشین

آنگاه بنگرم تا دور دستها از هرسو،

و افق های بی کران هستی را به نظاره بنشینم،
بی فلسفه و باورها.

فارغ از جهان
و خواسته و نیاز.

و نگاهی شسته از دود
و غبار دوران و آیین ها

تا بیابم راز زیستن را
در بیکرانه وجود،

با نگاهی تازه در خویش
و آیه های زمینی بودن ها .

تا آنجا
کَله ام را– که زباله دانی شده است– بتکانم بر خاک
و
بسپارم همه را به دست باد .

تا تنها ببینم و تماشا کنم این هستی برهنه را
بی عینک های رنگارنگ.

وجان و دل را پیوند دهم
با آسمان و درخت وگیاه
و ترانه های پرندگان خوش الحان .

و نیک تامل کنم در این سکوت ژرف و گویا.

شاید در آن بلندی و تنهایی
و آن خموشی سنگین،
آفتابی بتابد در دل
مِه گرفته ام.

ومن خسته از بارگران باورها و بایدها،
با رهایی خویش

پیدا کنم خویشتن گم شده ام را ساده
و در همین نزدیکی.

بانجوای راز آلود طبیعت
و سپردن زباله های مغزم به دست باد.

تا زندگانی را در آغوش کَشم
با گرمی و مِهر

و بانگ برآرم از جان
که من از نو زادم
که من اینجا شادم
سر زنده و آبادم
آزادم و آزادم.

محمود منطقیان ۹۹/۱۱/۲۵

انتهای خبر/