“سه تیپ از آدمها”

سه تیپ از آدمها

به قلم محمود منطقیان

هرگز بااین آدمها بحث نکنید که بیهوده و وقت هدر دادن است:

یک=متعصبین به یک عقیده که اینها تنها باورهای خود را قبول دارند و درست و به حق می دانند و لاغیر.
اینها به یک سری باورهای خشک چسبیده اند و یک دنده و انعطاف ناپذیرند،بحث کردن باآنها بی فایده و بی حاصل است.
اینها بدون دلیل عقلی،حتا حاضرند مخالفین عقیدتی خود را از میان بردارند،چون فکرمی کنند هرکس که با آنها هم عقیده و همراه نیست،باطل است و باطل هم باید ازمیان برود.
این ها گرجه اغلب باورهای قوی دارند ولی فاصله شان با خرد و شعور بسیار زیاد است.

دو=آنها که از جایی می خورند و مزد می گیرند.اینگونه آدمها برای حفظ منافع خود دست بردار نیستند و کاری به خرد و دلیل و برهان ندارند، بلکه تنها نفع خود را می بینند و می جویند.در نظر آنها کسی خوب است و کاری نیکو است که به آنها نفعی برساند.تمام قد،از همان جایی که می خورند دفاع و جانبداری می کنند و این جانبداری تا زمانی ادامه دارد که نفع شان برقرار و پا برجاست.قبله اینها تنها نفع است،نه شخص و نه فکر و نه عقیده.

همه زندگی شان در نفع جویی خلاصه می شود.

گاهی برای نفع به جانبی روی می آورند و گاهی نیز برای نفع رها می کنند.

سه=آنها که در عین نادانی و بی خبری،توهم دانایی دارند و با آنکه بسیار نادانند،خود را معیار دانایی می پندارند.این آدمها فکر می کنند خودشان بهتر از همه می اندیشند و بهتر از همه تشخیص می دهند،به گونه ای که دلیل و برهان آوردن برای چنین کسان آب در هاون کوبیدن است.

به گفته سعدی:

” نرود میخ آهنی در سنگ”

اینها بیمارانی هستند که خود را از همه سالمتر می دانند و برای دیگران نسخه ها می نویسند.بزرگترین بیماری فکری چنین کسان، توهم و خود بهتر پنداری است.
اینها همسان دیوانگانی هستند که می پندارند تنها خود سالم اند و دیگران دیوانه و گمراهند و نیازمند راهنمایی آنها.
هر سه گروه کمتر با کتاب و کتاب خوانی و اندیشه ورزی سرکار دارند و جهان و زندگی را بیشتر از دریچه عقیده،نفع و پندارهای غلط خود می نگرند و ارزیابی می کنند.
وای به روزگاری که این گونه آدمها در جایگاهای برتر نشینند و مسئولیت ها و کارهای مهم یک جامعه را در دست گیرندو سرنوشت مردم را بازیچه دست خود کنند.
آن زمان است که سیه روزی، بدبختی، پریشانی و عقب ماندگی مانند ابرهای سیاه تمام جامعه را فرا گیرد و اهل خرد و اندیشه و آزاد اندیشی، راه انزوا درپیش گیرند و در گوشه ها پناه جویند و با خواری و پریشانی روزگار گذرانند و آه ها از دل برآورند و بدیها و زشتی های زمانه خویش را به تماشا نشینند.

چنین روزهرگز مباد از بهر هیچ قوم و ملتی.
منطقیان: ۱۴۰۰/۱/۲۲

انتهای خبر/